Er was eens een zin die in mijn hoofd bleef hangen.
‘Dit is zoals het gaat’.
Ik had wat moeite met deze zin als titel voor een verhaal, maar ik dacht, misschien moet ik maar gewoon beginnen.
Soms is het zoals dat gaat, niets om over na te denken, gewoon zoals het is.
Ik dacht aan een verhaal dat ik ooit had gehoord, over een prins die op zoek was naar de liefde van de prinses.
Het verhaal begint als de prins voor een poort staat.
Er stond een grote bewaker voor, deze keek recht voor zich uit.
Hij zei geen woord en had zijn hand uitgestoken, alsof hij aan het bedelen was.
De prins had geen geld bij zich en wist niet zo goed wat hij moest doen.
Hij besloot om zijn harnas af te geven, iets waar hij op dat moment aan dacht om zijn weg te vervolgen op zoek naar de liefde van de prinses.
De prins liep langs de bewaker, die met een stoïcijnse blik voor zich uit keek.
Onaangedaan door de actie van de prins.
De prins had zijn helm op zijn hoofd en zijn zwaard in zijn hand.
Zo vervolgde de prins zijn weg, op zoek naar de liefde van de prinses.
Hij begon te lopen, zonder echt te weten waar hij naartoe ging.
Hij hoopte natuurlijk om de prinses te zien en haar liefde te vinden.
Terwijl hij op weg is, ziet hij uit het niets ineens een boom in de verte.
Hij begrijpt niet zo goed waar die boom vandaan komt en besluit om er naar toe te lopen.
Als hij bij de boom is, kijkt hij weer in de verte.
Er is niets te zien.
De prins wrijft in zijn ogen, om er zeker van te zijn dat er niks anders is.
Terwijl hij dicht onder de boom staat, vallen de bladeren van de boom als een schaduw over hem heen.
De prins besluit om even te gaan zitten.
De prins heeft namelijk, zonder te weten, best wel een stuk gelopen.
Het is niet raar dat de prins zich zo voelt.
Terwijl de prins dicht tegen de wortels van de boom zit, beginnen zijn ogen zwaar te worden.
Hij bedenkt zich dat een dutje geen kwaad kan.
En zo valt de prins tegen de boom in slaap met zijn helm op zijn hoofd en zijn zwaard in de hand.
Een aantal uur gaan voorbij, de prins diep in slaap.
De sterren beginnen zich te laten zien en de warmte van de dag maakt langzaam plaats voor de stilte van de nacht.
Het was best wel een romantische setting, moet ik zeggen.
Hoewel de prins daar niks van merkt.
Opeens was daar een geluid van een harde lach.
De prins schrikt wakker en staat snel op.
Hij was vergeten dat hij zijn harnas had weggegeven aan de bewaker van de poort en viel bijna onmiddellijk om.
Hij viel op 1 knie, gelukkig
De prins was erg sterk, namelijk.
Hij had nog steeds zijn helm op zijn hoofd, met zijn zwaard duwde de prins zich weer omhoog.
Daar stond hij dan, op zijn twee voeten.
Helemaal in het donker.
De prins had niet lang nodig om te begrijpen dat het avond was geworden.
Nog steeds hoorde hij dat gelach, wat hem wakker maakte.
Hij zette zijn helm recht en opende het gedeelte voor zijn ogen.
Een groot witlicht, verblindde hem meteen.
De heks had mooi wit haar en lachte zelfs een beetje hardop.
Het was het geluid dat de prins wakker had gemaakt.
De prins trok zijn zwaard en keek recht voor zich uit.
De heks gaf hem een warme glimlach.
De angst van de prins zakte, door de lach wist de prins dat de heks zachtaardig en vriendelijk was.
Misschien kon de heks hem vertellen hoe hij de liefde van de prinses kon vinden, dacht de prins.
Hij legde zijn zwaard neer en zette de helm recht op zijn hoofd, met een kleine opening zodat hij de heks kon zien.
Weet je, niet alle heksen dragen een zwarte hoed of hebben een kromme neus.
“Kun je me vertellen waar ik de prinses kan vinden?” vroeg hij haar.
“Of me de weg wijzen naar haar liefde?”
Ze glimlachte terug.
Ze liep naar hem toe en pakte zijn hand.
De hand waarmee hij het zwaard vasthield.
Hij voelde haar zachte aanraking en wist dat alles goed was.
De heks nam zijn zwaard en toen waren allebei zijn handen vrij.
Met beide handen pakte hij zijn helm en gaf die ook aan haar.
De prins was gelukkig net op tijd wakker geworden.
En zo vervolgde de prins zijn reis, op zoek naar de liefde van de prinses.
Hij hoopte nog steeds dat hij haar op een dag zou zien.
Terwijl de verschijning van de heks langzaam begon te vervagen, zag de prins ergens in de verte een kasteel.
HIj begreep niet zo goed hoe het daar opeens kon zijn.
Hij keek nog een keer om zich heen, op zoek naar de heks.
Zij was opgegaan in het zonlicht.
En zo stond hij daar, zonder zijn helm op zijn hoofd, geen zwaard meer in zijn hand en het harnas had hij weggegeven aan de bewaker van de poort.
Hij vervolgde zijn reis op weg naar het kasteel in de verte.
Ik kan je vertellen, er gebeurde niet zoveel om die bestemming te bereiken.
Hij liep, en liep, en liep nog een beetje, voordat hij voor de deur van het kasteel stond.
Toen hij voor de deur van het kasteel stond, wist hij eigenlijk niet zo goed wat hij moest doen.
Hij draaide zich om, om te zien of iemand hem zag staan.
En ja, hij was de enige daar.
Hij hief zijn hand, waar hij eerst het zwaard mee in zijn handen had en klopte op de deur.
Drie keer achter elkaar.
Het klinkt simpel zoals ik het vertel, maar de prins was best wel zenuwachtig.
Misschien kon hij eindelijk de prinses zien, dacht hij.
Terwijl hij dacht aan het zien van de prinses, wachtte hij op een antwoord.
Hij deed een paar stappen naar achter om te zien of er wat gebeurde.
De deur was zo hoog dat hij niet meer wist of hij voor een deur stond.
Dat was ook de bedoeling, om ervoor te zorgen dat de prinses niet gestoord zou worden.
Hij liep weer naar de deur en bleef op gepaste afstand wachten.
Opeens hoorde hij een schelle stem van boven: “Wat wil je?!”
De stem was scherp, met een hoge toon.
De prins deed weer een paar passen achteruit en keek omhoog, om te zien waar de stem vandaan kwam.
De deur was zo hoog, dat de prins niet meer wist of hij nog voor een deur stond.
Maar dat had ik je al verteld.
“Ik ben op zoek naar de liefde van de prinses”, riep hij en wachtte op een antwoord.
Hij wachtte en wachtte.
En hij wachtte.
Hij wachtte zolang, tot er een moment kwam dat hij alleen nog dag en nacht uit elkaar kon houden.
Weet je waarom dit zo belangrijk was?
Om te zien of het een echte prins was en niet iemand die zich voordeed als één.
Want ja, iedereen kan wel zeggen dat hij op zoek is naar de liefde van de prinses.
Dat is niet zo ingewikkeld te bedenken.
De prinses wilde weten of de prins niet de buurjongen was, die een grapje met haar uithaalde.
De prinses is ook gewoon een mens, namelijk.
Daarom veranderde de hoge deur en in een deur waar je niet meer weet of je nog voor een deur staat.
Alleen een echte prins kan dat verschil zien en weet wat hij moet doen als er zoiets bijzonders gebeurt.
Maar, terwijl de prins aan het wachten was voor de deur.
Gebeurde er helemaal niks.
Er liepen wat mensen voorbij hem.
Ze gaven hem wat eten, een deken tegen de kou en ook wat water om te drinken.
Ze hadden sympathie voor deze prins, hij was niet de eerste die zijn geluk beproefde.
Als ik het me goed herinner, kwam de prinses ook een keer kijken.
Ze had wat eten voor hem meegenomen en maakte een praatje met hem.
Ik bedoel, de prinses was een erg zorgzaam persoon en ze zou hem niets laten overkomen.
Zij was degene die de dekens en het eten naar hem had gestuurd.
Alleen de liefde van de prinses kon deze man in leven houden, zodat hij de bestemming kon bereiken die hij zocht.
Voor je gemoedsrust, de prins zou haar niet herkennen, hij wist niet eens hoe ze eruitzag.
Ik denk niet dat het een echte prins was, gewoon iemand op zoek naar liefde.
Dit is waarom hij zijn harnas aan de bewaker van de poort gaf en zijn zwaard weg deed, toen hij vertrouwde op zijn gevoel en begreep dat de heks vriendelijk was.
Hij raakte niet verblind door wat zijn ogen hem lieten zien.
Daarom bevrijdde de heks hem van zijn zwaard, omdat hij de opdracht begreep.
Door haar de helm te geven, liet hij zien dat hij de rest zelf kon en kreeg hij het vertrouwen dat hij nodig had om zijn reis te vervolgen.
Het is belangrijk dat hij laat zien waar hij toe in staat is.
Zijn gevoel, verstand en goede houding, onder andere.
Daarom had de prinses een bewaker aan de poort, een lachende witte heks en zelfs iemand met een heel hoge schelle stem.
Uiteraard konden deze personen de prinses alle drie zijn.
Maar vertel dat maar niet aan de prins, we willen niet dat hij zich stom voelt.
We weten allemaal dat hij op zoek is naar de liefde van de prinses.
Dat is allemaal best wel intens.
Wat de diepere betekenis is van dit allemaal?
Om verder te komen in het leven, moeten we het werk van binnenuit begrijpen.
Doe dus vooral een dutje wanneer je dat zo voelt en geloof in wat je ziet.
Het is de manier om je over te geven en los te laten wat je tegenhoudt.
Voor deze man leidde dat tot die hele, hele hoge deur.
Waar hij nog steeds staat te wachten tot deze opengaat.
Maar eerst moet hij laten zien dat hij het goed bedoelt.
Dat hij zichzelf niet voor de gek houdt en gelooft in waar hij zelf voor staat.
De enige manier om te weten wat er gebeurd in iemand zijn hart, is hoe die persoon zich gedraagt.
Daarom liet de prinses deze prins nog iets langer wachten voor die hele, hele hoge deur.
Om te zien of hij op zou geven en weg zou gaan.
Zelfs wanneer hij al die testen had volstaan.
Dit was de laatste, om te zien of het hem echt iets uitmaakte.
Hij staat nu eigenlijk gewoon niets te doen.
Want wanneer dat moment aanbreekt, wanneer we beseffen dat we al het werk hebben gedaan, kunnen we de keuze maken.
Dit is waar de keuze wordt gemaakt met ons hart, in plaats van door iets anders.
De prinses was aan het wachten tot dit gebeurde.
Wanneer dat gebeurt, zal ik je er alles over vertellen.
Nu is het gewoon een jongen die wacht tot er een deur open gaat.
Het kan zijn dat de prinses en deze prins elkaar al een keer ontmoet hebben, maar de keuze moet vanuit het hart komen.
Dat is waar liefde is te vinden.
We moeten onze intuïtie volgen, ons gevoel vertrouwen en ons niet laten misleiden door wat we horen.
Bekijk de situatie vanuit alle perspectieven en wees niet bang.
Om tot het punt te komen, waar we alleen een keuze kunnen maken met ons hart.
Want dat is de weg naar de prinses en waar haar liefde is te vinden.