Lieve Amsterdam,
Ik ken je nog niet zo heel goed, ik woon hier nog maar net.
Waar ik ben geweest of waar ik eerst was doet er niet aan toe.
Waarom hou ik van jou?
Dat is de vraag die bij me blijft.
Ik kan alleen niet zoveel bedenken.
Toch wil ik graag een brief aan je schrijven.
Een liefdesbrief, want dat is wat ik doe, schrijven over de liefde.
Wie ik ben, blijft nog even de vraag.
In ieder geval tot het einde van deze brief.
Dat signeer ik met mijn naam.
Dan weet je die, in ieder geval, aangenaam.
Hoewel dat wel een ander verhaal vertelt dan over jou, Amsterdam.
Dat lijkt me duidelijk.
Het gaat namelijk niet alleen over jou, Amsterdam.
Wie ik ben, is misschien wat teveel, maar ik zal een begin maken.
Mijn naam is Lakshmi, in december vier ik mijn verjaardag en ik ben 40 jaar.
Ik schrijf over liefde, een jaartje of 3.
Als een naslagwerk waar ik ben geweest, wat ik heb gedaan en misschien ook wel met wie.
Om het nooit te vergeten.
Vulgair is het allesbehalve, maar een beetje extravagance kan geen kwaad.
Daar weet jij alles van toch, Amsterdam?
Er is een man in mijn leven.
Hij is ruig, het woord dat hem het beste omschrijft.
Waar ik de woorden contempleer en de tijd neem, zegt hij waar het op staat en denkt er niet zoveel over na. Ik zou het bijna Rotterdams noemen.
Ik snap dat dat voor jou Amsterdam misschien een beetje pijnlijk is.
Nultien is hoe je Rotterdam noemt.
Een manier waarop jij Amsterdam laat zien dat je veel beter bent dan Rotterdam en erboven staat.
In ieder geval geografisch, als je er van bovenaf naar kijkt althans.
Ik weet het, jij bent het middelpunt van het gesprek en daar moet ik dan soms wel om lachen.
Een ironisch lachje welteverstaan.
Extravert ben je, Amsterdam.
In alle kleuren en in elke hoedanigheid.
Daar hoef ik voor de rest niets aan toe te voegen.
Het irriteert me wel een beetje, alleen.
Alsof het allemaal maar kan en het doet maar.
Ik vind het maar stom eerlijk gezegd en onnozel.
Ik denk vaak bij mezelf, het is alleen maar voor de show, de echtheid ontbreekt aan alle kanten.
Hoewel dat dan wordt weggewuifd als ‘Amsterdams’.
Lekker makkelijk.
Jij weet het namelijk heel goed, misschien wel het beste van iedereen.
Maar wat je niet weet is dat ik hier net kom kijken.
Soms ben ik stil, hou ik ‘het’ liever voor mezelf.
Soms denk ik dat je gewoon even je bek moet houden.
Dat heb ik een paar keer gedaan.
Het voelde wel lekker.
Ik vind je soms rete irritant, vooral die arrogantie. Poeh.
Er is daar dan geen uitleg voor en ik zal het nooit begrijpen.
Bestel vooral nog een cappuccino met havermelk, zou ik zeggen.
Top!
Hou het maar lekker bij je, die attitude.
Of dat een reden is dat ik van je hou, ik heb geen idee.
Ik vind dat je een beetje te dichtbij komt eerlijk gezegd.
Waarom wil je dat eigenlijk van me weten eigenlijk?
Doe eerst maar eens een keertje normaal.
Liefde is niet altijd een roze wolk en ik heb niet eens een roze zonnebril.
Ik denk dat dat het probleem is.
Jij bent namelijk nooit het probleem, Amsterdam.
Dan zijn er typische vrouwen.
Net na hun midlife crisis, je kent ze wel.
Jezus!
Dat is letterlijk het enige woord dat ik eraan kan geven en is allesomvattend.
Alhoewel?
Amsterdam, waarom is er zoveel keuze in de schappen van de supermarkt?
Waarom moet alles groen zijn en ecologisch bewust?
Wordt je daar zelf ook niet een beetje moe van?
In ieder geval, wat me opvalt is dat iedereen al lijkt te weten hoe de wereld te verbeteren, welke innovatie de beste uitkomst heeft voor de natuur.
De enige vraag die ik mezelf dan afvraag is, wat doe ik dan hier eigenlijk?
Dus schrijf ik maar deze liefdesbrief, waarschijnlijk eentje die niemand leest.
Maar dan blijft het weer een beetje stil bij mij.
Iets wat jij niet lijkt te kennen, Amsterdam.
Er is altijd wel een feestje, altijd iets te doen.
Ik weet niet of dat komt door de fear of missing out, dat zou het in ieder geval wel verklaren.
Over de drugs heb ik dan nog niet gesproken, hoewel ik moet zeggen dat ik dat wel begrijp.
Dat is toch wel echt het beste.
Goed gedaan, Amsterdam!
Wel een beetje te weinig om mijn liefde aan je te verklaren, maar de underground scene bevalt me wel.
De tunes en de beat. Een technofeestje, draai ik wel warm voor.
Daar is geen specifieke reden voor, behalve dan dat je even niet aan de shitzooi hoeft te denken en ik misschien daar mezelf kan zijn.
Dat is namelijk nog steeds de vraag.
Wie ik ben?
Mijn naam is Lakshmi.